De State Highway 1 die van het meest noordelijke punt naar het meest zuidelijke punt over de complete lengte van Nieuw-Zeeland loopt, is tussen Picton en Christchurch niet zo maar een snelweg. Dat deel van de SH 1 heeft nog het meeste weg van een toeristische route. Geen gejakker dus om de 336 km in sneltempo af te leggen. Maak tijd om minstens (meer mag ook) 8 keer te stoppen voor 8 fantastische bezienswaardigheden die je de noordoostkust van het Zuidereiland laten ontdekken in al zijn schoonheid. Geen andere kustlijn is zo gevarieerd en heeft zoveel verschillende landschappen te bieden. Je rijdt van uitgestrekte wijngaarden naar stranden met zwart zand en ruige rotsen met pelsrobben.
De eerste kilometers van onze roadtrip zien we vooral minidorpjes, waarvan het (onvermijdelijke) golfterrein groter is dan de oppervlakte van het dorpje zelf. Net niet uitgedroogde rivierbeddingen en wetlands met kale stammen van door de zon gebleekte bomen schuiven voorbij. Nu eens links dan weer rechts van de snelweg volgt de Coastal Pacific onze route, een van de weinige spoorlijnen in Nieuw-Zeeland. De treinreis van Picton naar Christchurch (en omgekeerd) over een afstand van 340 km duurt ongeveer vijf uur en staat bekend als een van de Great Journeys of New Zealand. Met tussenstations in Blenheim en Kaikoura is dit een perfecte manier om heel relaxed te genieten van de zee en de bergen langs dit deel van de Pacific Ocean.
Een enorme vestiging van Fonterra, een multinationale beursgenoteerde zuivelcoöperatie, eigendom van ongeveer 9.000 Nieuw-Zeelandse boeren, herinnert ons eraan dat dit farmland is. Nergens anders zie je zo’n grote kuddes koeien en schapen op weiden zonder einde. Daartussen kronkelt de Wairau rivier met zijn brede kiezeloevers.
In de buurt van Blenheim volgen fruit- en wijngaarden elkaar op en kale bleke heuvels met geelbruin gras steken fel af tegen valleien vol groene lijntjes van de druivenstruiken van het Yealands Wine Estate. In de buurt van Lake Grassmere zorgen de zoutmeren voor een rozige kleur in een landschap van golvende grasgroene zomerweiden.
Zo veel natuurschoon, zo veel kleuren op een boogscheut van elkaar. Paarse lavendelvelden, gele koolzaadvelden, een gravelweg met cattle stops, we arriveren na een uurtje op onze eerste, niet te missen, highlight.
STOP 1: WARD BEACH
Grijze keitjes, zwart zand, gele hoornpapaver, paarse en roze ereprijs, een bleekblauwe zee en een mistsluier over kalkstenen heuvels met magere begroeiing, we kijken naar de ruwe kustlijn van Ward Beach. Bijzonder om hier te staan want na de aardbeving van 2016 in en rond Kaikoura werd het strand van Ward Beach moeiteloos tussen de 2,5 en de 3 m omhoog getild. Daardoor kwam gesteente van zo’n 66 miljoen jaar geleden tevoorschijn – een geologische zeldzaamheid.
STOP 2: BLACK SAND BEACH
Heel veel drijfhout, grijze regenluchten, zeegolven in een mix van grijs en blauw en opmerkelijk zwart zand, gevormd door de afzetting van mineralen uit de Zuidelijke Alpen. Black Sand Beach, een ongewoon verschijnsel dat je wel vaker ziet op het Zuidereiland en toch altijd blijft fascineren.
☛ Hou er rekening mee dat het strand niet overal toegankelijk is omdat de spoorlijn er naast loopt.
STOP 3: THE STORE
Bosjes toetoe met hun wuivende witte pluimen en kleine palmbomen zijn onze reisgezellen op weg naar de volgende stopplaats en dat is een combinatie van lekkere koffie in een mooie omgeving met prachtige uitzichten. The Store, een gezellig ingericht cafe / restaurant / gift store noemt zichzelf een pacific experience. Misschien een ietsje overdreven maar de ligging pal aan de oceaan, de views, de toegang tot het strand zorgen inderdaad voor een leuke ervaring!
Adres: 5748 State Highway 1 – Kekerengu
Opgekikkerd na dit rustmomentje, zetten we onze sightseeing tocht verder. Nog steeds over State Highway 1, langs donkere dennenbossen en schaars begroeide heuvels. De vaalwitte open plekken tussen de struiken vertellen het al: kalksteen is hier overal te vinden en daar maakt het Waipapa Lime Stone bedrijf dankbaar gebruik van voor de productie van gravel en grind.
Voor de avontuurlijke zielen is er de River Rafting op de Clarence River met zicht op de scherpe toppen van de Kaikoura Range.
Groen en dennen, zwarte koeien met piepkleine kalfjes, de Papatea stream over, langs de Okiwi Bay en het Lobster Cafe met de reuzegrote kreeft op het dak, van de ene boeiende kilometer naar de andere, wat een afwisseling op deze weg! Intussen duikt het treinspoor aan de overkant een zoveelste tunnel in, dwars door de uitlopers van diezelfde Kaikoura Range.
Een magere watervalletje en laaghangende wolken die de heuvellijnen verbergen, bruinrode flaxbloemen en amper onderscheid tussen lucht en water, een uitnodiging voor een pauze op de parking van de Paparoa Rest Area.
STOP 4: PAPAROA POINT
Kustgeschiedenis verweven in kustkunst, je ziet het op Paparoa Point dat de geliefde Maorilegende vertelt van Paikea, de walvisrijder. Dit is een plaats met een speciale betekenis waar zelfs de vorm van het uitkijkpunt zijn eigen verhaal heeft en verwijst naar het veranderde uitzicht van de kuststrook en het optillen van de zeebodem tot boven de zeespiegel als gevolg van de Kaikoura-aardbeving. De afbeelding van Ruaumoko, de Maorigod van de aardbevingen, staat daar met een duidelijke reden.
Bovenaan de indrukwekkende trap, die omhoogleidt naar de lookout, staat trots het beeld van Tūteurutira, een historisch Maori-opperhoofd. Elke trede vermeldt een naam van zijn 'whakapapa’ of stamboom.
Het zicht op de onstuimige golven en de grillige rotsen wil je niet missen en is onverwacht mooi in al zijn ruwheid.
Nog meer culturele kunstwerken zijn te bekijken op 20 locaties langs de Kaikourakust, van houten sculpturen tot magnifieke muurschilderingen en uitgesneden versieringen in cortenstaal met vertellingen uit de Maorimythologie, de lokale geschiedenis en de merkwaardige natuur van deze streek.
STOP 5: OHAU POINT
Nog nooit pelsrobben gezien? Dan is Ohau Point dé place to be! Dit is hun plekje waar ze liggen te niksen en te zonnen, met hun donkere grijs-bruine vacht bijna onzichtbaar op en tussen de rotsen. De rotsige kust aan Ohau Point is voor pelsrobben een geliefde broedplaats en tussen november en januari heb je dan ook veel kans om baby pelsrobben te spotten.
Je kan niet op het strand komen dus de pelsrobben zitten er volkomen veilig en de kijkfile van nieuwsgierige toeristen staat ook veilig achter de hekken want pelsrobben zijn geen lieverdjes en kunnen erg kwaad worden.
STOP 6: NIN’S BIN
Je ziet hem al van ver, de blauw-witte foodtruck van Nin’s Bin, een prima plek voor een rustmomentje. Denk niet zomaar foodtruck bij dit oude, verbouwde caravannetje. Dit is een absoluut monument met ‘wereldfaam’! Sinds 1977 wordt in Nin’s Bin versgevangen kreeft klaargemaakt en verkocht, nog steeds door dezelfde familie, nog steeds aan de overkant van de SH 1 in Half Moon Bay.
Recht uit de oceaan zo op een bordje. De grote zwermen hongerige meeuwen neem je er graag bij.
Terug de auto in voor het vervolg van ons tripje. Een scherpe bocht naar rechts brengt ons het binnenland in met groene valleien en weiden vol schapen met in de verte de turquoise schaduw van de Pacific Ocean.
STOP 7: KAIKOURA
Wie hier jaren geleden al eens langskwam herkent het niet meer. Het ooit onbekende kleine 1-straatdorpje waar enkel vissers woonden, is uitgedijd naar alle kanten. Het vangen van 'een maaltje rivierkreeft' (of Kaikoura in Maoritaal) evolueerde in de jaren 1980 naar walvissen spotten, zwemmen met dolfijnen, surfen, kajakken, skydiven … kortom, elke toeristische activiteit die een beetje spannend en opwindend is en te maken heeft met water en zeedieren.
Dankzij de geweldige ligging van Kaikoura, aan de Pacific Ocean waar een warme subtropische golfstroom en een voedselrijke koude poolstroom samenkomen, kan je van heel dichtbij walvissen en orka's en dolfijnen en geeloogpinguïns en pelsrobben bewonderen. Combineer sea life spotten met een uitzonderlijk goeie surfplek vlakbij (nl. Mangamaunu), waar zelfs professionele surfers van over de hele wereld naartoe komen, en je begrijpt dat Kaikoura een drukke toeristische hotspot is!
Bij het binnenrijden van Kaikoura wordt je dan ook geconfronteerd met de gebruikelijke motels en holiday cottages, het iconische Bernie’s Dinner voor wie van Amerikaanse auto’s en eettoestanden houdt, de seal kayak en whale watch bookingskantoortjes, een aaneenschakeling van eetcafés en takeaways, grote parkings, een modern museum en bibliotheek en natuurlijk ook de beach- en kustboulevard met nieuwe appartementen met zeezicht.
Veel nieuwe gebouwen in het stadje dat zich opvallend snel heeft hersteld van de zware aardbeving van november 2016 toen bijna 200 km aan wegen, een groot deel van het centrum en de kustlijn werden beschadigd. Daarom deze opmerking: check steeds de New Zealand Transport website (https://www.nzta.govt.nz/) voor de recentste updates over de wegen en de rijomstandigheden. Kaikoura en omgeving is aardbevingsgebied dus veiligheid en voorzichtigheid staan op nummer 1 voor wie de baan opgaat.
Een snelle stop voor een meeneemkoffie bij het Why Not Café (66, West End) en ready voor het vervolg van de rit. De SH 1 wordt vanaf dit punt een ‘Alpine Pacific Touring Route’ en is deel van de 'Alpine Pacific Triangle' tussen Hanmer Springs, Kaikoura en de Waipara Valley met fantastische zichten over wijngaarden en alpine bergen.
Na South Bay en Kaikoura Airport (waar je whale watch flights kan boeken), rijden we opnieuw op een paar passen afstand van de zeegolven en ook hier Maoribeeldjes en kunstige muurdecoraties op de betonnen panelen tegen de bergkant. Die bergkanten zijn helemaal ingepakt in metalen dekens en netten die onstabiele rotsblokken en verschuivingen moet tegenhouden (aardbevingsgevaar remember!). De gigantische Pinnacle Rock wordt door de SH 1 in 2 delen gesplitst, aan elke kant van de baan 1 groot rotsblok – een staaltje van Nieuw-Zeelands opmerkelijke natuur!
Veel bochtenwerk op dit stuk van de route en dat geeft natuurlijk schitterende zeezichten. Een paar tunnels door, voorbij het Hikurangi Marine Reserve en het Kaikoura Marine Resting Area en dan gaan we weg van de kust, richting het binnenland via een slingerende weg tussen beboste groene heuvels.
Farmland en schapen (heel veel schapen!), grote en kleine rivieren, een blauwe lagune tussen frisgroene weiden, af en toe een klein dorpje en dan Cheviot met een wegwijzer naar Gore Bay en Tourist Drive … die nemen we even mee.
STOP 8: GORE BAY & CATHEDRAL GULLY
Een omweg van 8 km voert ons naar het kleine kustdorpje Gore Bay, populair bij surfers, nog populairder bij locals die ’s zomers aan de drukte van de steden ontsnappen om hier vakantie te komen vieren. Gezellige en kleurrijke ‘beachside bachs’ staan zij aan zij, tussen het groen, zicht op zee gegarandeerd.
Stel je geen Knokke of Blankenberge voor, hier is niks behalve een toiletgebouw en zee en zand en een strand waar, bij laagtij, de unieke paua schelpen met hun glinsterende parelmoeren binnenkant voor het rapen liggen!
Vergeet geen foto te nemen van de indrukwekkende grijswitte kliffen die verdwijnen in het blauwe water. Ga dan steil omhoog, de smalle Cathedral Road op tot het gele bordje ‘Lookout’ – parkeer in het gras en verwonder je over Cathedral Gully en de zandkleurige diep ingesneden kliffen die niet aan de kust maar in het binnenland te vinden zijn. Een verrassend en buitengewoon natuurmonument!
De SH 1, ons trouwe reismaatje, vergezelt ons een laatste keer, richting de Waipara Valley en zijn wijngaarden. We kijken naar strakke rijen druivenstruiken tegen zonnige heuvels, tot ver aan de horizon, straks gebotteld met klinkende namen als Fiddler’s Green, Waipara River, Terrace Edge, Black Estate en Mount Brown.
We laten grote dorpen en kleine stadjes achter ons en de snelweg wordt een echte motorway richting de voorsteden van Christchurch. In een rustig stadsdeel, vlakbij het city centre, ligt onze logeerplek voor de komende 5 dagen: The Bealey Quarter (263, Bealey Avenue, Christchurch Central - https://www.bealeyquarter.co.nz/). Een mix van motelkamers in The Studios, hotelkamers in The Courtyard en een backpackersverblijf in The Lodge, waar wij zitten.
Weer een ervaring rijker en geleden van toen ik 18 was – koken en douchen tussen de ‘echte’ trekkers maar gelukkig met onze eigen comfortabele kamer.
Reactie plaatsen
Reacties