Wie denkt dat Raglan alleen maar een leuk stadje is met wereldberoemde surfstranden heeft het mooi mis. Keer je rug naar de golven, haal je voeten uit het zand en zet een stap buiten het centrum om dat andere Raglan te ontdekken – het Raglan van heel veel natuur met inheemse bossen, uitgedoofde vulkanen, kalksteenkliffen en golvende heuvels. Klaar voor een groene dosis inspiratie? Trek dan snel je wandelschoenen aan en laat je verrassen door deze bijzondere en niet te missen plekken.

Ooit een slaperig dorpje waar pensionado’s uit Auckland en Hamilton hun welverdiende oude dag doorbrachten, nu uitgegroeid tot een levendig stadje met een hoog hippie- en sixtiesgehalte waar de nonchalante flair van een heuse surftown uit de jaren 60 nog steeds door de straten waait ... Dat is Raglan, mijn favorietje aan de westkust van Nieuw-Zeelands Noordereiland, gelegen op zo’n 45 km van Hamilton, waar de SH 23 eindigt in de kreken, baaien en stranden van Raglan Harbour en de bezoeker verrast wordt met een mix van absoluut epische zwarte zandstranden met de beste surfgolven ter wereld en de meest schilderachtige natuur.

Dit wordt spannend, na heel veel foto’s, filmpjes en verhalen over het off-the-grid project van dochter en schoonzoon, krijg ik zo dadelijk het ‘echte’ werk te zien. De weg van de luchthaven in Auckland naar de stad Hamilton in de Waikato regio is, na 2 Nieuw-Zeelandreizen, allang geen wauwbeleving meer en de 112 km op State Highway 1 (SH 1) hebben nauwelijks geheimen. Vanaf Hamilton wordt het echter een rit door onbekend gebied. De eerste kilometers op SH 23 glijden voorbij, langs stedelijke buitenwijken, het minicentrum van Whatawhata en de brug over de Waipa rivier. En hoe verder westwaarts, hoe mooier het landschap wordt. Belachelijk mooi zelfs!

Inderdaad, alle goede dingen komen in 3-voud en daarom vertrek ik op een koude winterochtend voor de derde keer naar Nieuw-Zeeland. Koffers gepakt (veel te veel mee maar voorzien op alle mogelijke weersomstandigheden, van zomers warm tot herfstig nat met felle wind en stortregen), reisdocumenten in een mapje bij de hand en vervoer naar Schiphol geregeld (dank jullie wel, jongens).

Net buiten de stadsgrenzen heeft Sofia nog meer te bieden dan enkel lekker eten, mooie gebouwen, indrukwekkende monumenten en groene parken. Zoek je een outdoor activiteit of wil je liever op ontdekking naar verborgen schatten? Plak dan een paar extra dagen aan je citytrip (lees Sofia - deel 1 en Sofia – deel 2). De veelheid aan mogelijkheden zal je verrassen: van een heus gebergte met tal van wandelpaden in de zomer en skipistes in de winter tot een kleurrijk charmant bergdorpje met museumallures.

Ik zei het al, ik raak niet uitgepraat over Sofia want deze stad is met stip mijn favoriete hoofdstad in Europa. Behalve een stad van leuke en vooral lekkere eetadresjes en van eindeloos veel shoppingplezier (Citytrip Sofia – deel 1), is dit vooral een stad met bijzondere monumenten, musea en kerken, een stad met gezellige groene parken en een stad met een aparte architectuur. Leer snel wat basiswoorden Bulgaars (zie deel 1 - Citytrip Sofia) en je komt al een eind weg om de rest van Sofia te ontdekken. Добро утро, присъединете се към мен of ga met mij mee op verkenning en laat je verrassen!

Nu heel wat Europese steden kreunen onder het verschijnsel ‘massatoerisme’ – denk aan Amsterdam, Barcelona en Venetië - is het misschien een goed idee om de minder bekende plekken binnen ons werelddeel op te zoeken. Nog net niet ontdekt maar zeker zo verrassend is Sofia, de wijze (Sofia betekent immers wijsheid) hoofdstad van Bulgarije. Waarom dit vrij onbekende pareltje een ongelooflijk unieke, geweldige, hippe (en nog zo’n 10 extra bijvoeglijke naamwoorden) plaats is voor een paar dagen weg, vertel ik graag want Sofia, dat is mijn passie!

Overwegend droog met soms brede opklaringen, matige tot zwakke wind uit veranderlijke richtingen … prima weertje voor zomaar een fietstocht. Eentje zonder plan en zonder uitgestippelde route, eentje die mij brengt daar waar de fiets naartoe rijdt. Altijd spannend, altijd verrassend want de grensstreek tussen het Waasland en Zeeuws-Vlaanderen verbergt veel schone plekken, van akkers omkaderd door rijen knotwilgen, oude spoorwegen die nu dienst doen als fietssnelweg, drassig krekengebied waar wilde eenden de baas spelen, bosrijke buurtjes tot Reinaert de Vos die onverwachts verschijnt waar ik hem niet verwacht.  

Nog donker als ik mijn huisje verlaat op deze koude novemberochtend. Met in de verte een rood-oranje gloed van de zonsopgang beginnen we aan stationsstapper nummer 3. Die brengt ons van het station van Gontrode naar het station van Munkzwalm, een wandeling van 26 km door oude bossen, eindeloze velden, rustieke dorpjes en natuurgebieden met als extraatje een verdwenen vliegveld, een water- en een windmolen, oorlogsbunkers en militaire zendmasten. Makkelijk te volgen via de wit-rode markeringen van de GR 122.

Een reis van duizend mijlen begint met de eerste stap. Met een lijstje dus. Een ‘to do voor vertrek’-lijstje, een inpaklijstje en een lange lijst met ‘to do en must-see’ op vakantie. Ik hoor het al, je bent helemaal mee: ik ben een lijstjesmens. En toegegeven, ook thuis heb ik altijd wel ergens een lijstje liggen. Dat gaat van de wekelijkse boodschappenlijst naar een lijst met wat de kleinkinderen op de zelfgemaakte pizza willen. Ik heb ook een lijst met woorden en zinnen die te mooi zijn om te vergeten, een cd-lijst (die vraag ik dan als verjaardagskadoo, ook al staan ze intussen op mijn Spotify-playlists), een boekenlijst, een lijst met landen waar ik ‘ooit’ nog naartoe wil, een lijst met plekjes en wandelroutes voor mijn volgende trip naar Nieuw-Zeeland … maar nu dus het échte reislijstje.

Het winterse skiverlof, de weekenduitstappen, de paas- en de zomervakantie … na een tijdje zijn het nog slechts vage herinneringen tot je die foto’s opnieuw bekijkt of die grappige souvenir terugvindt en je reisdagboek onder het stof vandaan haalt. Dan is het weer extra genieten van die idyllische stranden, de spectaculaire landschappen en de verre onbekende culturen.

Genoten van een heerlijke zomer dicht bij huis en nog niet helemaal klaar voor grijze en koude herfstdagen, sjaals en handschoenen. Het liefst van al wil ik gewoon verdwijnen naar de andere kant van de wereld waar nu de zomer in aantocht is. Alleen heb ik geen teletijdmachine en is professor Barabas niet in de buurt. Er zit dus niks anders op dan die herfstblues omarmen en zorgen dat ik klaar ben voor dat najaar.

Krijgen we de grijze, regenachtige en wisselvallige dag die voorspeld is of worden we gezegend met opklaringen, blauwe  luchten en zon? Tijdens de vroege treinrit naar Diksmuide zien we alvast een scala aan weertypes langs het raam voorbijtrekken met een blauwe lucht, een zonnetje en schapenwolkjes als uiteindelijke winnaar. We kunnen geen beter begin wensen voor onze wandeling van 23,5 km. Op de planning: de 5e en laatste etappe van de GR 130 IJzer. Die brengt ons van het station van Diksmuide naar Nieuwpoort met de IJzer die als een waterlint door het verhaal kronkelt.

Het gras nog vochtig van de ochtenddauw, een koppel krijsende meeuwen boven de daken van de vakantiehuisjes, het is nog vroeg en muisstil op de tentenweide … onze 3e en laatste wandeldag langs de Belgische Kust begint even somber als de lucht die zachtgrijs kleurt. Maar we houden het positief met een strak plan om de 17,5 km van Wenduine naar Knokke in sneltempo te stappen.

Op dag 2 van onze kustwandelroute gaan we op ontdekking tussen Westende en Wenduine. Het wordt een pittige tocht van 34,5 km dus geen getreuzel en wegwezen! De rugzak en de stapschoenen wachten al ongeduldig.

Als klein meisje had ik, tijdens de vakanties aan zee, telkens weer dezelfde droom! Ooit zou ik, langs het water en over het strand en door de duinen, de hele kust afstappen. Die eindeloos kronkelende lijn waar de golven het zand aanraken, spreekt nog steeds tot de verbeelding en die droom van ‘mijn 8-jarige ik’ heeft dan ook een eeuwigheid op een lijstje gestaan tot die dag in mei en de vraag van wandelkleindochter of ik zin had de kustroute te lopen. Van droom naar werkelijkheid in 3 stapdagen van De Panne naar Knokke.

Zin en zenuwen tegelijkertijd als een zangeres met plankenkoorts want deze dag is toch het hoogtepunt van de wandeltocht: het bezoek aan de Sint-Pietersbasiliek en het afhalen van het testimonium - het officiële document dat het Vaticaan uitreikt aan pelgrims/wandelaars die, aan de hand van de stempels in hun credenziale, kunnen bewijzen dat ze minstens de laatste 100 km van de Via Francigena hebben gelopen.

Haast niet te geloven dat dit onze laatste stapdag is. Geen makkelijke want het doel is om ten laatste om 16.00 uur in la Storta Stazione te arriveren. De laatste 17 km naar Rome gaan we immers treinen zodat we niet langs de drukke ringweg met zijn ontelbare afritten, de industrieparken en buitenwijken rond Rome moeten. Wandelen tegen de klok wordt het op een tocht die volgens de Via Francigena-grafiek vooral veel piekjes laat zien.