Via Francigena - Stapdag 3: van Viterbo naar Vetralla. (Pelgrimstocht naar Rome) / Onderweg / Bestemmingen

Nog eenmaal lopen we langs de Porta Romana, het centrum van Viterbo uit. De drukte van de stad laten we achter ons op stapdag nummer 3 van onze wandeltocht naar Rome. Enthousiast gestart onder een bewolkte hemel … in de verkeerde richting. Dat heb je als je, zonder kijken of nadenken, als een stel gansjes de eerste in de rij volgt. Gelukkig zitten we snel weer goed. Simpelweg de Via Francigena-bordjes en -stickers volgen tot in Vetralla.

↣ van het koele bos naar het middeleeuwse gehucht

Een stevige klim omhoog langs ‘groot – groter – grootst’ huizen in een omgeving die gaat van groen naar groener naar groenst. Aan het eind van de weg, waar de Chiesa di Santa Maria de Roncone in de graskant staat te vervallen, duiken we onder het koele bladerdak van kastanje- en eikenbomen. Langs de kant van het pad worden we aangenaam verrast door de zachte lentekleuren van bijenblad en wilde cosmea. Het is heerlijk lopen maar wel opletten voor losse stenen en boomwortels. Een schuiver is zo gemaakt.

Een donderslag en wat regendruppels later opent het bos zich naar rustige plattelandsweggetjes. Heuvel op, heuvel af tot het asfalt ons naar een gehucht van Viterbo brengt. Heel charmant, heel middeleeuws met een indrukwekkend inkompoort en een ommuurd klein centrum waar de tijd sinds de 17e eeuw schijnbaar stil is blijven staan.

San Martino al Cimino is een onverwachte en goed bewaarde maar verborgen parel op de hellingen van de Monti Cimini.

Ontstaan rond een 13e-eeuwse cisterciënzerabdij is het duidelijk te zien dat het slaperige dorpje ooit de uitstraling had van een belangrijke stad. De toegangspoorten (eentje in en eentje uit), de monumentale gebouwen, de imposante kerk met 2 torens, alles ademt hier geschiedenis. Al is er weinig overgebleven van de oorspronkelijke abdij, het zicht vanop het terras van Bar Ortica is heel bijzonder. Dit is trouwens een prima plek voor een pauzestop, al helemaal voor wie van lekkere grote cappuccino’s houdt.

Als een stel moderne pelgrims, nog onder de indruk van de middeleeuwse sfeer, verlaten we het centro storico, langs de resten van de oude abdij en de rijtjeshuizen met hun pittoreske gevels, begeleid door het nu al vertrouwde Via Francigena-figuurtje. Bij de lokale supermarkt vinden we onze volgende stempel en dan gaat het voorbij verweerde muren en trappen richting de bossen van de Monte Fogliano.

San Martino al Cimino blijft achter op z’n hoge heuvel, uitkijkend over de prachtige natuur rondom.

↣ van een bos vol verrassingen naar het goede Italiaanse leven

Een steile klim, een kronkelige landweg tussen fruitbomen, hazelaars, kastanjebomen en weilanden. Wat verloren aan de kant staan tere bloemetjes als kuifhyacint en vogelmelk. Af en toe worden we getrakteerd op een fantastisch panoramisch uitzicht. Bij gebrek aan een bankje of een picknicktafel wordt het op de middag een lunch in de graskant.

Daarna loopt de tocht verder omhoog, het geheimzinnige en blijkbaar gevaarlijke bos in waar dus effectief wilde zwijnen zitten gezien de sporen van omgewoelde aarde, mest en kogelhulzen. Een rustpuntje op het grondgebied van Vetralla, even bijkomen en genieten van het betoverende helgroene licht dat met de boomblaadjes speelt. Ook dat is een wandeltocht: stilstaan en kijken en herinneringen meenemen … aan de Cisterna Romana, een Romeins waterreservoir uit de 3e eeuw dat het amper kan winnen van het mos en de klimplanten, aan de Sasso Grosso, het natuurmonument in de vorm van een gigantische zwerfkei waarbij we ons afvragen hoe die in ’s hemelsnaam diep in een immens bos terechtkomt [Gedropt uit een helikopter? Nee hoor, waarschijnlijk het resultaat van een vulkanische explosie in langvervlogen tijden.] en aan de boomstammetjes in een kring als kabouterzitjes.

Zo zijn we omgeven door een groen landschap, zo stappen we op een afsfaltweg tussen de huizen van Tre Croci. De plaatselijke supermarkt, het postkantoor, het treinstation, het dorpscafé, de parochiekerk en veel meer valt er niet te bewonderen in dit klein gehucht van Vetralla. De landelijke omgeving is hier echter nooit ver weg en olijfboomgaarden houden ons links en rechts alweer gezelschap.

Op een boogscheut van de Fossato Callo bron, zijn waterbekkens in een keurig aangelegd parkje, wacht ons logeeradres, omringd door, jawel, olijfbomen! De late namiddagzon en de heiige lucht maken er een surrealistisch schilderij van.

Zonnige zithoekjes, bloemrijke terrassen, een rustieke uitstraling, een lekkere streekkeuken, dit is la vita italiana op z’n best!